YAZ(MAK) ZOR İŞ VESSELAM

Mevsimlerle yakından ilgili olan ruh halim yazın gelmesiyle coştu. Coştursun da değil mi yani? Kışın soğuğunda, ayazında, gündüzünde ve akşamında hasıl olan kasveti, kışlık elbiselerimle birlikte naftalinleyip raflara kaldırmamın akabinde beyaza kafa tutan yeşili ile asi, ele avuca sığmayan ruh, baharla bir anda çıka gelmişti. Yazın gelişi tırtılları kelebek yapmayı ihmal etmediği gibi manav tezgahlarını, başta kiraz olmak üzere envai çeşit meyve ile ebruli renklere boyadı ve sebzeler yeşilin bütün tonlarıyla tuvale son fırça darbesini de vurmak suretiyle resmi tamamladı.  Hem göze hem gönle hitap etmeliydi yaz ne de olsa. Ankara günlerine hazır ve de nazırdık. Hazır ve nazırım dedim lakin ıssız bir ada gibi tek başıma yazı karşılamış edasıyla etrafta yeterince dolaşıyorken bir de bunu yazmanın bir alemi yok öyle değil mi yani? Hele ki etrafta Cuma bile yokken. Kuşlara, börtü böceğe ama  keneler hariç, ağaca, çiçeğe gülücükler saçan da benden başkası olamazdı bu durumda? Ta ki bu durum çapkın kış güneşinin yüzünü ara sıra gösterip bana tatlı tatlı gülümseyişinin yerini kıskanç yazgüneşi alana kadar böyleydi. Gülüşümü kıskanıp benden daha güzel bir gülüşe sahip olduğunu göstermek adına olsa gerek yakıp kavurma hırsına bürünmüş olsada, yaz bütün kıpır kıpırlığı, cıvıl cıvıllığı ile halimi değiştirmeyerek yaşamaya devam ediyorum. İçmeye doyamadığım hazır sularım, kapıyı, pencereyi açmama rağmen ceyran yapmayan odam, kendini soğutmaktan aciz dönüp duran bir pervanem olsa da diyorum ki; yaz, yaz, yaz…